Ağlayabilmek güzeldi.
Düşünmek kendinden başkalarını da.
Sevmesen bile.
Hoş görmek.
Hoş bakabilmek.
Yüreklerin pasını gülücükle silmek.
Ruhumuz açlıktan kıvranırken,
Doyan midelerimizin "ah"ını tutar olmuşuz.
Sevdaya diyetler yapıp,
Gönlümüzü bir sokakta,
Haram bir sevdaya bırakıvermişiz.

Sevdamızı hakedenleri göremezken gözlerimiz,
Kurak çöllere otağı kurma niyetindeyiz daim.
Güneş yakarken tenimizi,
Buz tutmuş kalpler...


Ben bahara inanırım lakin.
Bir duanın, bir gözyaşının kıymetine...
Sevdanın gücü diye bir şey var hayatta...
Tutsun yakamızdan,
Kalbimizi sarsın en yakın zamanda.

Lakin mühimdir,
Kalplerimizin tamire ihtiyacı var.
En acilinden.
Yani en azından benimkinin :)